Życie pustelnicze w wizji Kościoła

Życie konsekrowane od samego początku Kościoła staje się widzialnym znakiem miłującej obecności Boga na ziemi. Naśladowanie Jezusa Chrystusa w Jego radykalizmie życia, pokazuje wielką tęsknotę człowieka za Miłością odwieczną. Duch Święty wzbudza to pragnienie w sercach wielu kobiet i mężczyzn, którzy odpowiadając na Jego inicjatywę postanawiają żyć w ewangelicznej czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. To pragnienie kontynuacji misji Jezusa Chrystusa dokonuje się w różnych formach życia konsekrowanego, których wyrazem są różne charyzmaty.

Do najstarszych form życia konsekrowanego zaliczamy życie pustelnicze. Jawi się ono w Kościele, jako swoistego rodzaju odpowiedź na jawiące się znaki czasu. Jednym z nich jest hedonistyczna kultura, która próbuje ze wszech miar zatopić człowieka w doczesności. Odwieczne pożądliwości, o których mówi św. Jan Apostoł – pożądliwość oczu, ciała i pycha żywota – przyczyniają się do zamknięcia człowieka w horyzontalnym wymiarze życia. Stąd też pustelnicy, jako ci, którzy wybierają życie samotne – nie osamotnione – pragną poprzez kontemplację spraw Bożych, codzienną pracę, adoracją Najświętszego Sakramentu i medytację Słowa Bożego pogłębić oblubieńczą więź z Chrystusem.

Współczesna obecność pustelników i pustelnic w przestrzeni wspólnoty Kościoła pokazuje dobitnie, że ta forma życia jest nieustannie wzbudzana mocą działającego Ducha Świętego. Błogosławieni są ci, którzy całkowicie ufają Panu. Ich życie wskazuje na Boga i Jego Królestwo, które urzeczywistnia się tu, na ziemi. Radykalizm życia pustelniczego jest prowokacją wobec coraz częstszych prób zamazywania śladów Bożej obecności w świecie.