Życie codzienne polskich klasztorów żeńskich w XVII-XVIII wieku

Ludzie, miejsca, układy, zwyczaje, sposób myślenia i organizacja życia w klasztorach, w jego codziennym bytowaniu, opracowane przez mniszkę benedyktyńską, cenioną znawczynię i historyka życia zakonnego.

„Może przyda się to tym zwłaszcza, którzy, badając np. sztukę, architekturę lub dzieje klasztorów, a nie znając wewnętrznego mechanizmu ich życia, narażeni są na liczne pomyłki. Może także złoży się z tego jedna z kart dziejów kobiety w Polsce – mało u nas badana, a konieczna do całości obrazu. Epoka, o której mówię, zamyka się w granicach od eksplozji zreformowanego życia zakonnego w końcu XVI wieku do rozbiorów'. (od Autorki)

Prezentowana monografia, będąca owocem ogromnej naukowej kwerendy, może zaintrygować również czytelników niezwiązanych z nauką, a jedynie zainteresowanych obyczajowością minionych wieków.

«(...) zdarzało się nawet, że panna uciekała w męskim przebraniu. Agnieszka Mikuliczówna w taki sposób wstąpiła do karmelitów i była prawie rok w nowicjacie (ok. 1660), póki się sprawa przypadkiem nie wydała. Można sobie wyobrazić przerażenie pobożnych ojców – bo to i ekskomunika, spadająca już wtedy ipso facto na klasztor męski, w którym by kobieta weszła do klauzury i osława grożąca tak bez winy ich zgromadzeniu… Agnieszka jednak o prawie nie miała pojęcia, swój pomysł zaś usprawiedliwiała przykładem św. Eufrozyny! Oceniono jej dobre intencje i oddano ją do karmelitanek» (Fragment rozdz.1).