Wyspiański. Burzenie polskiego kościoła

„Polski kościół” z tytułu książki, jako pojęcie ironiczne, obejmuje skostniałość, zideologizowanie, mechaniczne kultywowanie zwyczajów, ekskluzywną tożsamość opartą o narodowość zamkniętą na wpływy z zewnątrz.

Autor sięga do tradycji teatru polskiego i współczesnych inscenizacji, by poruszyć skamieniały gmach naszego myślenia o sobie i innych, przewietrzyć korytarze, może tunele, nieprowadzących donikąd dyskursów, otworzyć okna. Przywołuje Tuska i Kaczyńskiego, Nietzschego i Freuda, Mickiewicza i przed wszystkim Wyspiańskiego. Kontynuuje myślenie krytyczne, patrzy z ukosa.