Wolność religijna

Wolność należy do podstawowych wartości ogólnoludzkich, jest zakorzeniona w człowieku i stanowi dopełnienie jego rozumnej natury jako osoby. Istota wolności tkwi we wnętrzu człowieka, należy do natury osoby ludzkiej, jest jej znakiem rozpoznawczym. Wolność osoby ma fundament w transcendentnej godności człowieka, danej mu przez Stwórcę, jest dobrem niepodzielnym, wpisanym w samą istotę człowieka i jego godność.

Człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boże, jest nierozerwalnie związany z tą wolnością, której żadna siła ani przymus nie może go pozbawić. Człowiek jest wolny, ponieważ ma zdolność opowiedzenia się po stronie prawdy i dobra oraz ma możliwość wyboru, będąc od wewnątrz poruszony i naprowadzony, wsłuchując się w głos swego sumienia. Wolność, którą człowiek został obdarzony przez Stwórcę, polega na stałej zdolności do rozumnego poszukiwania prawdy i jej przyjęcia, niepodlegającej żadnym formom nacisku i przymusu. Jest ona wielkim dobrem, gdyż bez niej człowiek nie może się realizować w sposób odpowiadający swej naturze; jest światłem pozwalającym odpowiedzialnie wybrać cele i drogi, które do nich prowadzą.

Wolność jest najszlachetniejszym przywilejem człowieka. Począwszy od wyborów najbardziej wewnętrznych, ma on prawo wyrażać siebie w działaniu, o którym sam świadomie decyduje. Tam, gdzie nie ma wolności, działania ludzkie są pozbawione znaczenia. Pragnienie wolności jest zakorzenione w sercu każdego człowieka, gdyż tylko człowiek wolny może kierować swoim życiem zgodnie z własnym sumieniem. Sercem ludzkiej wolności, jak wskazywał Jan Paweł II, jest prawo do wolności religijnej. (Fragment Wstępu)