Utkana z porannej mgły

Gdy Agnieszka miała trzy miesiące, lekarze zdiagnozowali u niej mukowiscydozę (CF) – genetyczną, postępującą, nieuleczalną chorobę, w której średnia długość życia wynosi dwadzieścia trzy lata. Gdy rodzic słyszy taką diagnozę, ziemia usuwa mu się spod nóg. Jak żyć z takim „wyrokiem”? Skąd czerpać siłę do walki?

Jednak Agnieszka mimo choroby studiowała i pracowała, miała wielu przyjaciół, znalazła prawdziwą miłość. Stale była w biegu. „Ja nie mam czasu, ja muszę żyć tu i teraz” – powtarzała. Jej matka, Magda, podzieliła się tą historią, by, jak napisała, przyniosła ona „ukojenie rodzicom chorych dzieci”.

„Historia pełna emocji, poruszająca, do bólu prawdziwa. Subtelna, ale i dosadna. Łzy płyną po policzku, piętrzą się pytania, ale nadzieja nie przestaje się tlić. To kolejna pozycja Lidii Czyż, która zatrzymuje i skłania do refleksji: «Co jest moją ostoją, kiedy po ludzku wszystko się wali?»”.

Dominika Cieślar

„Utkana z porannej mgły to piękna opowieść o dziewczynie, która mimo cierpienia do końca wnosiła nadzieję, radość i miłość w  życie ludzi, którzy ją otaczali. To także poruszająca historia macierzyńskiej miłości oraz siostrzanej relacji – jakże trudnej w tej sytuacji. Dla mnie czytanie o życiu Agnieszki było «operacją bez znieczulenia». Doskonale rozumiem Magdę, jej mamę, gdyż przeszłam przez podobne doświadczenie. Czytając, potrzebowałam pudełka chusteczek. Lidia Czyż jak zawsze ujęła wszystko po mistrzowsku. Uwielbiam jej twórczość”.

A. M.