Ubodzy w Dwudziele Łukaszowym

W Nowym Testamencie pisarzem wyrażającym szczególną życzliwość wobec ubogich jest Ewangelista Łukasz, autor Trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich,  zbiorczo zwanych Dwudziełem (Dwudziełem Łukasza, czy też Opus Lucanum). Co ciekawe, Łukasz jako jedyny z czterech Ewangelistów nie ma u siebie paraleli bardzo znanej zapowiedzi z Pwt 15,11 „Ubogiego nie zabraknie w tym kraju”. Marek, Mateusz  i Jan przekazują logion Jezusa: „Ubogich zawsze macie u siebie” (Mk 14,7; Mt 26,11; J 12,8), wypowiedziany podczas sceny namaszczenia w Betanii, jednak u Łukasza brakuje opisu tego wydarzenia (o ile tej roli nie pełni wydarzenie z kobietą cudzołożną z Łk 7,36–50).

Jednak przegląd pisarstwa nowotestamentowego Trzeciego Ewangelisty udowadnia aż nadto, że jest on autorem szczególnie wrażliwym na los człowieka ubogiego. Widać to zarówno w doborze wydarzeń jak i słownictwa, zaś koronnym dowodem na zajęcie przez Łukasza miejsca adwokata ubogich jest ukazywanie Jezusa jako ich Ewangelizatora – czego najdobitniejszym przykładem jest kompozycja sceny w synagodze nazaretańskiej (Łk 4,16–30).

Celem głównym publikacji jest analiza i ocena obrazu osób ubogich w Dwudziele Łukaszowym, co pozwoli na ukazanie głównych rysów teologii Trzeciego Ewangelisty w temacie dóbr materialnych i ich posiadania. Analiza słownictwa, kontekstów i zawartości treściowej stosownych perykop powinna pozwolić na wydobycie szczegółów teologii ubogich św. Łukasza – jest więc ona podstawowym zagadnieniem badawczym.