Sztuka towarzyszenia innym poprzez rozmowy indywidualne cz. IV

Jest to czwarta i ostatnia sesja na temat sztuki towarzyszenia innym poprzez kontakt osobisty w formie rozmów indywidualnych.

Część pierwsza dotyczyła teorii, jaka musi leżeć u podstaw każdego wychowania i formacji, w tym także sztuki rozmów. Druga dotyczyła osoby formatora, trzecia - rok temu - była omówieniem cech wychowanka, jakie są potrzebne, by mógł on korzystać z tej posługi. Obecna, czwarta część, będzie dotyczyć spraw bardzo praktycznych związanych z tą posługą.

Prowadzenie rozmów, to najpierw dar Boga, ale to także sztuka zakładająca pewne sprawności. Zostaną więc omówione zagadnienia bardzo konkretne, które mogą ułatwić ich prowadzenie lub utrudnić. Wspomnimy o tak zwanym języku ciała tak u wychowanka jak i u wychowawcy, ułożeniu pokoju, sposobach słuchania, czy zadawania pytań i o innych podobnych tematach. Przybliżymy sobie pewne schematy, które są konieczne, by nie marnować czasu, nie dawać tanich nadziei tym, którzy mają prawo oczekiwać od nas realnego wsparcia i pomocy.