Siostra Immakulata Radosna

Siostra Immakulata Adamska, karmelitanka bosa, była niezwykle żywotna, chociaż chorowita. „Kuleczka”, „Kruszyna”, jak ją nazywano z powodu niskiego wzrostu, dźwigała w swym dynamicznym, karmelitańskim życiu dziesiątki ton ludzkiego cierpienia. Słaba fizycznie i mocna duchem wspierała modlitwą, radą i piórem zarówno świeckich, jak i duchownych, intelektualistów i osoby niewykształcone, starych i młodych. Otaczała ją aura mistyczności i cudowności, choć stąpała mocno po ziemi i była niezwykle pragmatyczna, wręcz zapobiegliwa.

Gdy się naprawdę kocha Boga, ludzi i siebie, nie można nie być radosnym. Ona „chodziła w radości”, „świeciła radością”, „zarażała radością”. Jeśli zrozumiemy do końca moc karmelitańskiej miłości, to zobaczymy w pełni wyjątkową postać s. Immakulaty od Ducha Świętego – Immakulatę Radosną. Wszak Duch Święty to Wieczna Radość. Była tak właśnie nadzwyczajnie radosna, bo „podłączona” do nadprzyrodzonej Miłości. Anna Grzegorczyk

Wobec nakreślonego przez Annę Grzegorczyk szkicu losów s. Immakulaty rodzi się uzasadniona wdzięczność: za próbę utrwalenia dobra, miłości, tajemnicy człowieka, za przywoływanie pięknej pamięci w wielu małych epizodach, które łączą się jak puzzle w większą całość i odsłaniają w końcu zamysł Boga: logos, w którego świetle został człowiek stworzony. Marian Zawada OCD