Sieroctwo jako problem społeczny i moralny

Książka porusza problem sieroctwa, z którym społeczeństwa zmagają się od najdawniejszych czasów, i które sprawia, że dzieci nie mają możliwości wzrastania i rozwoju w swojej własnej rodzinie. Autor w kolejnych rozdziałach pracy nie tylko ukazuje rolę rodziny jako podstawowego środowiska życia i rozwoju człowieka, ale także omawia samo zjawisko sieroctwa, jego przyczyny i następstwa, możliwości rozwiązania jego problemu oraz wskazuje na wyzwania duszpasterskie w obliczu tego zjawiska.

Autor przypomina, że obok sieroctwa naturalnego współcześnie istnieje także rodzaj sieroctwa, które określa się społecznym. Wynika ono z braku odpowiedniej opieki nad dzieckiem. W przypadku sieroctwa społecznego rodzice, którzy żyją, nie zaspokajają potrzeb biologicznych i psychicznych dziecka, nie interesują się jego sprawami, kontaktami z rówieśnikami, nie podejmują troski o jego zdrowie. Sierotami społecznymi są dzieci umieszczane w opiece instytucjonalnej, w ramach której rodzice są nieobecni przy dziecku, ale także mogą nimi być dzieci, które mieszkają ze swoimi rodzicami pod jednym dachem. Podjęcie teologicznej refleksji na temat sieroctwa jest więc konieczne, by we właściwy sposób wyrazić troskę o człowieka, szczególnie tego, który staje u zarania swojego życia i od początku pozbawiony jest opieki rodziców.

Głębsze zrozumienie człowieka opuszczonego przez rodziców pozwala lepiej pojąć determinanty jego wyborów moralnych. Przeżycia związane z brakiem wychowania przez rodziców przekładają się bowiem na przeżywanie religijności, szczególnie na kształtowanie się obrazu Boga. Teologiczne ujęcie zjawiska sieroctwa może dać także konkretne wskazania, które pozwolą złagodzić skutki sieroctwa i pomóc sierotom w budowaniu głębszej relacji z Bogiem i ze światem.