Semiologia gregoriańska
Nota o książce
Dzieło Cardine’a jest do dziś standardowym punktem odniesienia dla naukowców, oraz niezastąpionym podręcznikiem dla studentów. Niektóre szkoły w muzykologii traktują je jako podstawę systemu, który należy jedynie rozwijać (np. Luigi Agustoni, Johannes Berchmans Göschl). Dla innych ustalenia Cardine’a stanowią pewien etap rozwoju badań nad chorałem i należy je stale konfrontować z nowymi źródłami (np. Marie-Noël Colette). Jednak żaden poważny muzykolog lub wykonawca zajmujący się łacińską monodią liturgiczną nie może sobie pozwolić na nieznajomość „Semiologii”. Dlatego cieszymy się, że po ponad trzydziestu latach od pierwszej publikacji, dzieło ukazuje się również po polsku.
Przy lekturze „Semiologii gregoriańskiej” można wyczuć okoliczności, w których powstała. Autor energicznie zwalcza z jednej strony błędy i niedokładności przygotowanej na przełomie XIX i XX wieku Edycji Watykańskiej, z drugiej strony ukształtowaną w pierwszej połowie XX wieku praktykę wykonawczą „starego Solesmes”, z trzeciej wreszcie – przedstawicieli menzuralistycznych teorii rytmu chorałowego. Przygotowane w ostatnim trzydziestoleciu nowe wydania ksiąg chorałowych posiadają coraz bardziej precyzyjną notację uwzględniającą postulaty Cardine’a lub nawet zestawiają kilka notacji jednocześnie. Szkoła wykonawcza „starego Solesmes” jest już raczej na wymarciu. Tylko teorie menzuralistyczne odradzają się i są w środowisku wykonawczym coraz bardziej popularne – choć nigdy nie odpowiedziały przekonująco na przeprowadzoną przez Cardine’a krytykę.