Rozważania o Pieśni nad Pieśniami
Nota o książce
W XVI- wiecznej Hiszpanii, w związku z obawami, jakie budziła reformacja, wszelkie próby przekładu i egzegezy Pisma Świętego traktowano nieufnie. Trudny był też do przyjęcia fakt, że tekstem biblijnym zajmowała się kobieta. Święta tłumaczyła swój zamiar chęcią podzielenia się wrażeniami z lektury w świetle własnych doświadczeń mistycznych. Opublikował je o. Hieronim Gracjan w Brukseli (1611), zaopatrując rozdziały w krótkie streszczenia, ale rękopis, na polecenie spowiednika Świętej, został spalony.
Jako gatunek dzieło reprezentuje rozważania biblijne; jego osią jest doświadczenie mistyczne, nie zaś chronologicznie ujmowany tekst Pieśni.
Święta Teresa przemawia własnym językiem, nie używając żadnych gotowych, utrwalonych przez pisarstwo religijne formuł. Pisała tak, jak prawdopodobnie mówiła: językiem codziennym, jędrnym i kolokwialnym. Stylistyka dzieła jest niepowtarzalna. Przy całej bezpośredniości, barwności języka przekaz pozostaje ascetycznie surowy.
Któż się podejmie wyjaśnienia zawartych w Pieśni nad Pieśniami „wielkich rzeczy i tajemnic. Zagłębiać się w to dalej byłoby zuchwałością”, mówi Święta. Niemniej to właśnie czyni. Nam nie pozostaje nic innego, jak pójść za nią (wyjątki cytowane z przedmowy Tłumaczki).