Pseudo-Antoni Wielki. Izajasz Anachoreta

Niniejszy tom jest owocem rozpoczętego procesu całościowego tłumaczenia antologii pism duchowych (IV – XV wiek), zredagowanej (XVIII w.) przez św. Makarego z Koryntu i św. Nikodema Hagiorytę.

Pod imieniem Pseudo-Antoniego Wielkiego Filokalia przekazuje nam tekst nieznanego starożytnego filozofa, oczytanego w tekstach stoickich i platońskich. Tematami, które interesują autora są opatrzność, umysł, rozum, przeciwstawienie duszy rozumnej i nierozumnej, cnota i praktyka.

Izajasz Anachoreta (V wiek) z kolei to spadkobierca Ojców Pustyni. Cytowane tu fragmenty to próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób należy chronić i oczyszczać swój umysł, jaka jest rola gniewu, sumienia, wewnętrznej modlitwy. Izajasz proponuje podjęcie dzieła czujności (nepsis), straży serca, która stanie się z biegiem czasu istotnym elementem nauki o modlitwie Jezusowej.