Przestrzeń liturgiczna

Duch buduje kamienie, nie zaś odwrotnie... Gdzie nie buduje duch, tam kamienie stają się nieme. Gdzie nie ma żywego ducha, który nie działa i nie kieruje, tam katedry stają się muzeami, pomnikami przeszłości, których piękno napawa smutkiem, gdyż jest martwe... Gdyby nie było najpierw żywych kamieni, tych kamieni by tutaj nie było. Teraz jednak one mówią do nas. Żądają od nas budowania żywego domu, bycia żywym domem, żeby katedra kamienna była teraźniejszością i zwiastowała przyszłość. Benedykt XVI

Przestrzeń to wszystko, co nas otacza i gdzie przebiegają wszystkie procesy fizyczne, a także relacje i interakcje personalne, wydarzenia. To również bezpośrednie środowisko dla przedmiotów, ludzi i zdarzeń oraz myśli, przeżyć i słów. Przestrzeń liturgiczna, której poświęcona jest ta publikacja jest, podobnie jak sama liturgia, rzeczywistością wielowymiarową. Można ją traktować zewnętrznie, mając na myśli miejsca kultu, ich formę architektoniczną, wyposażenie i wystrój wnętrz, ale i duchowo, odnosząc się do rzeczywistości przez nie symbolizowanych. Przestrzenność będzie się wiązać ze wspólnotą, z człowiekiem jako uczestnikiem Misterium, a także ze Słowem Bożym, milczeniem, ikoną i innymi kategoriami, z których niektóre zostały poruszone w artykułach prezentowanego zbioru.