Poemat Boga-Człowieka. Księga siódma

Poemat Boga-Człowieka to zapis wizji włoskiej mistyczki Marii Valtorty (1897-1961) odnoszących się do życia i działalności Jezusa Chrystusa. Oryginalne włoskie wydanie podzielono na siedem Ksiąg, z których każda odpowiada jednemu okresowi z życia Jezusa Chrystusa. W Księdze pierwszej, noszącej podtytuł "Przygotowanie", znajdują się wizje i pouczenia od ślubu złożonego Bogu przez Joachima i Annę – rodziców Najświętszej Panny – błagających o upragnione od lat potomstwo, poprzez dzieciństwo Maryi, Jej pobyt w Świątyni Jerozolimskiej, zwiastowanie, życie ukryte Jezusa aż do śmierci św. Józefa, małżonka Maryi. Wszystkie wydarzenia opisane są językiem barwnym, plastycznym, dającym poczucie rzeczywistego uczestnictwa w przedstawionych wydarzeniach. Część wizji została jej przekazana przez Jezusa Chrystusa w postaci wewnętrznych dyktand, które zapisywała w chwili ich słyszenia.

W Księdze siódmej, noszącej podtytuł "Uwielbienie", znajdują się wizje i pouczenia od zmartwychwstania Jezusa, poprzez liczne spotkania z uczniami i przyjaciółmi, ostatnie pouczenia, wniebowstąpienie, zesłanie Ducha Świętego, męczeństwo św. Szczepana, wniebowzięcie Maryi. Wszystkie wydarzenia opisane są językiem barwnym, plastycznym, dającym czytelnikowi poczucie rzeczywistego w nich uczestnictwa. Część wizji została przekazana przez Jezusa Chrystusa w postaci wewnętrznych dyktand, które Maria Valtorta zapisywała w chwili ich słyszenia. Księga VII kończy się właśnie jednym z nich zatytułowanym "Pożegnanie z dziełem". Wymienia ono wszystkie powody, dla których powstało to dzieło.