Pismo Święte Starego Testamentu

Pieśń nad Pieniami jest księgą szczególnego rodzaju. Nie ma w niej mowy o Bogu. Jest to poemat o ludzkiej miłości wyrażonej słowami kochających się osób. Skłoniło to niektórych komentatorów (zwłaszcza współczesnych) do szukania analogii tej księgi poza Biblią. (…) Przy pisaniu komentarza nie można pomijać przekładów starożytnych tej księgi, a szczególnie LXX, Syr i Vg, które niektóre słowa, czy nawet zdania, albo nie zrozumiały, albo celowo tłumaczą po swojemu, wygładzając język charakterystyczny dla zakochanych osób. Nie sposób też pominąć interpretacji Pnp apologetów wczesnego chrześcijaństwa, Ojców Kościoła i teologów średniowiecznych.

Skoro Żydzi jako pierwsi przyjęli Pnp do swojego kanonu, to temat ten w naszym komentarzu również nie mógł być pominięty.

Już z tych uwag wynika, że krytyka tekstu stanowi w tym komentarzu ważny punkt. Od jej wyników zależny jest przekład, owszem nie odbiegający od tekstu oryginalnego, ale przekład w zrozumiałym języku polskim, stosowanym także w poezji. (z Przedmowy)