Ojcostwo duchowe w listach Barsanufiusza i Jana z Gazy

Papież Jan Paweł II w swojej posynodalnej adhortacji apostolskiej Pastores dabo vobis napisał: Trzeba koniecznie odkryć na nowo wielką tradycję osobistego kierownictwa duchowego, które zawsze przynosiło liczne i cenne owoce w życiu Kościoła. Powyższe stwierdzenie papieża przyznaje szczególne miejsce praktyce ojcostwa duchowego, która swoimi korzeniami sięga Biblii. Sam Bóg prowadził naród wybrany do Ziemi Obiecanej, ale wybierał również pojedyncze osoby, aby towarzyszyły innym w odkrywaniu drogi do świętości. Wśród takich przewodników byli np. Samuel, Eliasz, Elizeusz, Jan Chrzciciel czy apostołowie.
Ze wstępu

Postać duchowego ojca zarysowała się w pełni w pierwotnym środowisku monastycznym, w którym ważne miejsce zajmowali m.in. żyjący w V–VI w. święci mnisi: Barsanufiusz i Jan z Gazy. Swoją działalnością wpisali się oni w życie monastyczne na terenie Palestyny. Ich zadanie jako przewodników opierało się na głębokiej relacji z Bogiem i prowadziło podopiecznych do większej dyspozycyjności i otwartości na działanie Ducha Świętego.

Temat i problematyka ujęte w opracowaniu dotyczą rzeczywistości bardzo ważnej z punktu widzenia życia duchowego. Przeprowadzone badania stanowią bardzo ważną pomoc dla duszpasterstwa w zakresie kierownictwa duchowego.
ks. dr hab. Stanisław Suwiński