O duchu benedyktyńskim

Teksty zebrane w książce, po raz pierwszy ukazujące się w jednym tomie, przenika ten sam duch – to co najbardziej swoiste i typowe dla sposobu życia duchowych córek i synów świętego Benedykta. Mówią o specyfice tego ideału benedyktyńskiego, życiu samego twórcy monastycyzmu zachodniego, miłości braterskiej, znaczeniu pustelni, więzi, jaka łączy chrześcijanina z Jezusem. Autor, belgijski mnich, przeor wznowionego opactwa tynieckiego w latach 1939–1951, przywołuje także swoje wspomnienia związane z tym nowym dla niego miejscem oraz kreśli zarys autobiografii zatytułowany Moja opowieść o Polsce.

Miłość stanowi główną podporę życia pustelniczego. Papież Pius XII twierdził, że ani obawa przed trudnościami życia, ani żal za grzechy, ani sama przezorność nie zaludniają samotności klasztorów, lecz tylko miłość Boga. Owszem, można pokutować i to na serio, ale samo ustawiczne opłakiwanie swoich grzechów nie jest celem życia Bogu poświęconego. Miłość natomiast jest nienasycona. Miłość prawdziwa nigdy nie będzie odpoczynkiem. Mówiąc o miłości miejmy na myśli samą Osobę Chrystusa.  (Fragment książki)