Ludzkie oblicze kapłaństwa

Słowa „trwały kryzys” w odniesieniu do życia kapłańskiego nie są ani zaskoczeniem ani jakąkolwiek nowością. Nie sposób zliczyć papieskich apeli skierowanych do księży wzywających do odnowy życia kapłańskiego. Wszystko jednak zaczyna się od konkretnego człowieka, którego Bóg powołuje, a nie od systemu. Początek to konkretne imię, twarz, historia – ludzkie oblicze, człowiek, który chce iść za Jezusem. 

Potrzebujemy na nowo spojrzeć na formację ludzką, a ujmując prościej – spotkać „ludzką twarz” księdza. Nie wystarczy jedno powierzchowne spojrzenie. Nie chodzi tylko o przedstawienie oblicza, które zawsze pociąga swoim wyglądem, proporcjonalnością i ułożeniem. Warto przyjrzeć się temu, co ludzkie oblicze księdza w jakiś sposób może nawet zniekształciło. Dlatego potrzebujemy światła nauczania Kościoła oraz literatury z dziedziny teologii, psychologii i antropologii, które przedstawiają podstawowe i właściwe rysy formacji.

Gdy trwa burza wywołana kapłańskimi skandalami, sądem nad tym, czy celibat powinien dalej być w Kościele, czy też strachem przed coraz częściej opustoszałymi seminariami, szukajmy ludzkiego oblicza księdza. Jeżeli wsiedliśmy do dobrej łodzi, to pamiętajmy, że jest w niej Jezus, a to On mówi: „Pójdź za Mną”.

ks. Dariusz Sonak, ze Wstępu