Kroniki

Sulpicjusz Sewerus (ok.363-420) «autor ciekawy i mało znany», pisze we Wstępie ks. Józef Pochwat. Kroniki Sulpicjusza opisują z wielkim zaangażowaniem, ale bez pewnych znamion warsztatu historycznego, dzieje znane ze Starego Testamentu. W pierwszej księdze Sulpicjusz opisuje dzieje świata od jego stworzenia do zdobycia Jerozolimy za rządów króla Sadecjasza. Księga druga zawiera opis kontynuacji dziejów po czasy jemu współczesne, to jest do rządów konsula Stilichona (400), i podkreśla związek Kościoła z Izraelem.

Jednolitość Kronik oparta jest na dokładności w łączeniu faktów, okresy, co do których Stary Testament nie dostarcza danych, są wypełnione informacjami z dzieł historyków świeckich. W ten sposób Sulpicjusz dochodzi bez niespójności do narodzin Jezusa. Siedemnaście ostatnich paragrafów Kronik dodaje do opowiadania dwie herezje, bliskie czasowo autorowi, arianizm i pryscylianizm. Przez swój sposób przekazu Sulpicjusz Sewer rozwija trzy funkcje oratora antycznego: nauczać, podobać się, wzruszać. (Z książki)