Jan Biskupiec z Opatowca (ok. 1377–1452)

Książka przedstawia postać Jana Biskupca OP (ok. 1377-1452), dominikanina znanego w historiografii jako spowiednika króla Władysława Jagiełły (1386-1434) i biskupa chełmskiego w latach 1417-1452.

Zgodnie z założeniem, że jednostka nigdy nie funkcjonuje w oderwaniu od swojego środowiska i czasu, w którym przyszło jej żyć, a na jej działania ma wpływ szereg różnych czynników i zjawisk, autor omawia różne aspekty działalności badanej postaci.

W pierwszej części książki zaprezentowana została droga, którą przebył Jan Biskupiec od małego Opatowca do godności biskupa chełmskiego. Poruszone zostały takie kwestie jak pochodzenie przyszłego biskupa i jego pierwsze kroki w Zakonie Kaznodziejskim, wykształcenie i ścieżka awansów.

Wybór Biskupca na spowiednika królewskiego ok. 1414 roku i jego późniejsze ustanowienie biskupem chełmskim skutkowały wejściem do elity politycznej.

Z tego powodu druga część książki została poświęcona działalności publicznej dominikanina, który przez blisko dwie dekady rzadko odstępował króla, stając się jego zaufanym doradcą. Towarzyszył mu w trakcie objazdów państwa, uczestniczył w przyjmowaniu posłów, a nawet w wyprawach wojennych.

Trzecia część pracy dotyczy działalności Jana Biskupca OP w diecezji chełmskiej w latach 1417-1452. W pierwszej kolejności omówiona została aktywność biskupa na polach gospodarczym, organizacyjnym, administracyjnym i ustawodawczym. Natomiast w kolejnych rozdziałach przedstawiony został stosunek Jana Biskupca do prawosławia, husytyzmu i koncyliaryzmu.