Droga. Idzie Pan

Wyjaśniam przedtytuł: widok z okna na ogród i dalej.

Widok ogrodu klasztornego z mojego okna obejmuje fragment górnego ogrodu z tarasem przy klasztorze, który przechodzi w ogród średni u podstawy wzgórza. Cały ogród dolny, wypełniający centrum kadru z okna, obiega mur zewnętrzny.

Osobnego wyjaśnienia domaga się określenie: i dalej. Za murem ogrodu dolnego jest droga prowadząca do klasztoru, a po jej drugiej stronie jest widoczne obmurowanie cmentarza parafialnego. Wydźwięk tej części krajobrazu jest wybitnie eschatologiczny, co oznacza, że niezależnie od tego, gdzie aktualnie jesteś w drodze przez życiowy labirynt, rzeczą roztropną jest pamiętać, że istnieje koniec – czas ostatecznej pobudki i prześwietlenia.

Za obmurowaniem cmentarza od strony wschodniej zainicjowane jest osiedle, które ma szanse rozwoju, ale w ramach typowego zestawu budynków, jak dotąd w dwóch szeregach (wytworna wersja). Poza tymi domami, otoczonymi ogrodzeniem, nic innego tu nie ma. Nawet przestrzeni spacerowej czy placu dla dzieci. Sama monotonna zabudowa, charakterystyczna dla tak zwanej sypialni.

Widok zamyka na dalekim planie wieża kościoła Miłosierdzia Bożego, z powodu mgły jesienią i zimą w dzień najczęściej niewidoczna. Wydobywa ją z tła dopiero światło słońca przechodzącego na zachodnią stronę. I w tym akcencie widocznym w zasięgu wzroku jest cała nadzieja okiennego kadru.

Zdecydowałem się na tytuł: idzie Pan, bo Pan istotnie idzie do nas i z nami zawsze, nie tylko wtedy, gdy sami sobie o tym przypominamy, czy przypominają o tym święta i przygotowania do świąt. Idzie z nami przez naszą codzienność, pobudzając uwagę, decyzje małe i wielkie, aż do ostatecznego spotkania.

Hieronim St. Kreis OSB