Droga doskonałości

Nigdzie na świecie nie wydano tego dzieła św. Teresy w takiej formie: trzy redakcje w dwóch synopsach z wyróżnieniem kolorami wszelkich różnic między redakcjami - to po pierwsze. Po drugie - tekst jest w całkowicie nowym tłumaczeniu, z autorskimi wprowadzeniami oraz bogatym aparatem redakcyjnym w formie przypisów i marginaliów; i po trzecie - na tekst naniesione zostały wszystkie skreślenia, poprawki i dopiski, a ponadto te zmiany zostały udokumentowane zdjęciami faksymile zmienionych fragmentów tekstu.

Ponadto po raz pierwszy w historii Droga doskonałości zostaje zaprezentowana w różnicowym układzie synoptycznym. Chodzi o to, aby odtworzyć dwuetapowy proces powstawania kolejnych redakcji tekstu. Przystępując do prac nad drugą redakcją (Valladolid = DdV) św. Teresa ma przed oczyma poprawiony rękopis pierwszej redakcji (El Escorial = DdE). Przygotowując tekst, który ma zostać wysłany do druku (kopia z Toledo = DdT) ma przed oczyma poprawiony tekst drugiej redakcji. Stąd dwie części książki – dwie synopsy.

Kolejne redakcje Drogi doskonałości to wspaniały przykład owocnego i wzajemnie ubogacającego dialogu charyzmatu z instytucją (DdE → DdV: zgodność i dialog z nauką Kościoła; obiektywizacja, która chroni przed subiektywizacją) oraz charyzmatu ze wspólnotą (DdV → DdT: zgodność i dialog z życiem wspólnoty; uniwersalizacja, która chroni przed indywidualizacją).

Święta Teresa wiedziała, że o modlitwie powstało już wiele książek. Dlatego pragnęła jedynie uzupełnić pewną lukę, którą dostrzegała w tych dziełach. Chciała napisać o sprawach, które pozornie wydawały się błahe i bez znaczenia. Jednak dla niej i dla otaczających ją mniszek z klasztoru św. Józefa nie były takimi, co więcej mogły okazać się kluczowe.

I miała świadomość, że pisze pod natchnieniem, ale że nie jest bezmyślnym narzędziem. Zdając sobie sprawę, że może zaburzyć sobą klarowność przesłania usilnie zabiegała o oczyszczenie tekstu z jej osobistych odniesień. Chciała zniknąć, aby pozostał cały Jezus.