Droga. Dni radości

Utrzymanie jedności Trzech Świętych Dni domagało się zakończenia okresu wielkiego postu – Wigilią Paschalną, chociaż należy ona już do Wielkanocy. To mocny błysk światła po doświadczeniu przez samego Chrystusa i Jego uczniów brutalnych wydarzeń Wielkiego Piątku.

Kościół po wielkich uroczystościach przedłużał ich orędzie przez oktawę. W okresie wielkanocnym radość paschalna jest przedłużona do pięćdziesięciu dni. To ważny czas. Przez czterdzieści dni Chrystus, zmartwychwstały Pan, ukazuje się uczniom i daje się rozpoznać po zachowanych na Jego Ciele znakach męki. Te spotkania są dla nich czasem radości paschalnej.

Radość długo torowała sobie drogę w ich umysłach i sercach. Nie byli łatwowierni. Sam Jezus będzie wyrzucał im brak wiary oraz upór, że nie uwierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego (Mk 16,14).

Zmartwychwstanie Chrystusa dało uczniom impuls do przemyślenia całej drogi, którą przeszedł On dotąd. Rzuciło nowe światło na tajemnicę Jego krzyża. W oczach ludzi spoza kręgu Jezusa to była zwykła egzekucja. W oczach uczniów, którzy znali Jego nauczanie i świadectwo życia, to było najważniejsze wydarzenie w historii świata – Najświętsza Ofiara Nowego i Wiecznego Przymierza złożona przez Arcykapłana na wzór Melchizedeka i to z motywu największej miłości.

Zmartwychwstanie jest dowodem przyjęcia Chrystusowej ofiary przez Ojca i znakiem, że dokonało się zbawienie świata.

Po wstąpieniu Chrystusa do Ojca, tak jak On polecił, uczniowie trwają na modlitwie razem z Maryją, by otworzyć się na dary Ducha Świętego, którego otrzymają w dniu Pięćdziesiątnicy. Świat będzie się radował wiosennymi zbiorami. Dla Apostołów będzie to czas ujawnienia się Kościoła i święto duchowych owoców Chrystusowego krzyża.

Aby lepiej zrozumieć ich paschalną radość, trzeba ich widzieć, jak po biczowaniu na polecenie Sanhedrynu cieszą się, że stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa. Nie przestają też co dzień nauczać w świątyni i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie (Dz 5,41-42).

Hieronim St. Kreis OSB