Nota o książce
Dziennik ks. Stanisława Gabańskiego jest wyjątkowym źródłem. Zapiski młodego kleryka przybliżają współczesnemu odbiorcy czasy nieodległe, ale diametralnie różne od obecnej rzeczywistości. Klerycy w służbie poborowej byli poddawani już to prymitywnej propagandzie, już to najróżniejszym „świeckim" pokusom, które miały zachwiać ich wyborem drogi życiowej. Celowo poddawano ich towarzystwu „eksów" (czyli byłych księży), aranżowano spotkania z młodymi kobietami, utrudniano odbywanie praktyk religijnych, ograniczano kontakt z rodziną i z seminarium duchownym, z którego pochodzili. Szczególnym fenomenem polityki wyznaniowej PRL-u była praktyka powoływania kleryków do wojska.
Zapiski ks. Stanisława są świadectwem dojrzewającego powołania do służby duszpasterskiej z drugiej sprzeciwu wobec łamiącej sumienia machiny komunistycznego państwa. Galeria postaci i miejsc poszerza wiedzę o Polsce dekady lat 60. Miłośnicy historii regionalnej znajdą w książce dla siebie wiele ciekawych relacji. Rodzinna Ziemia szerzyńska, widziana oczami młodego kapłana jest miejscem, do którego chce się powracać.
Po II wojnie światowej Kościołowi katolickiemu w Polsce przyszło zmagać się z wieloma problemami, w tym z komunizmem. [...] System komunistyczny odrzucał nadprzyrodzony porządek, propagował ateizm, równocześnie zwalczając każdy przejaw religijności. Na ziemiach polskich system ów, przynisiony na bagnetach Armii Czerwonej, zapisał się jako symbol terroru, okrucieństwa, łamania ludzkich sumień i walki z Kościłem katolickim.
Fragment przedmowy ks. Józefa Mareckiego