Adaptacje i akomodacje w liturgii

Opublikowany 3 września 2017 roku przez papieża Franciszka list apostolski motu proprio Magnum principium nie tylko sprawił, że uległa zmianie treść § 2 oraz § 3 kan. 838  KPK, ale stał się też ważnym przyczynkiem do podjęcia dyskusji na temat inkulturacji oraz związanymi z nią adaptacjami i akomodacjami w liturgii. Nie wolno zapominać, że kierowanie publicznym kultem Bożym należy do właściwej władzy kościelnej, zaś stanowione przez nią normy prawne nie biorą się znikąd (kan. 838 § 1 KPK). Nie są oderwane od kontekstu historycznego i kulturowego. Na ich sprecyzowanie ma wpływ ius traditum, wyrastają z wierności zasadzie lex orandi – lex credendi. Kształt przepisów zawartych w Kodeksie prawa kanonicznego z 1983 roku można zawdzięczać odnowie liturgicznej podjętej w związku z Soborem Watykańskim II, a potem sukcesywnie po nim realizowanej. Choć mogło się wydawać, że pierwszy dokument soborowy – konstytucja Sacrosanctum Concilium, stanie się niewiele znaczącym zbiorem wskazówek o charakterze duszpasterskim, tymczasem okazało się, że zawarto w niej takie wskazania, które posłużyły do określenia w aktualnym prawie kanonicznym norm odnoszących się do liturgii i sprawowania sakramentów.