św. Ignacy Loyola

Św. Ignacy Loyola (1491-1556) – hiszpański duchowny, teolog, założyciel zakonu jezuitów i święty Kościoła katolickiego. Pochodził z rodziny baskijskiej szlachty. Urodził się w majątku Loyola w prowincji Guipúzcoa w Hiszpanii. Po burzliwej młodości spędzonej na dworach wysokich urzędników Kastylii przeżył duchowe nawrócenie. Przez pewien czas prowadził życie pustelnicze, odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, zawsze jednak pragnął „rozmawiać z ludźmi o rzeczach Bożych", w związku z czym, po serii prześladowań ze strony Inkwizycji, zdecydował się podjąć studia teologiczne. Na Sorbonie wraz z grupą pozyskanych przez siebie studentów sformował grupę, która później przeobraziła się w zakon jezuitów. W 1537 r. przyjął święcenia kapłańskie, a po zatwierdzeniu przez papieża Towarzystwa Jezusowego został jego pierwszym generałem; sprawował tę funkcję aż do śmierci. Jest autorem Ćwiczeń duchownych – niewielkiej książeczki zawierającą słynną ignacjańską metodę rekolekcji, która rozsławiła jego imię i odmieniła życie setek ludzi na przestrzeni kilku wieków. W 1922 r. papież Pius XI ogłosił św. Ignacego Loyolę patronem rekolekcji.